GRAAF GRAAFGRAAG

Wat is er nodig voor een geslaagde verjaardag? Een paar vrienden, een pannenkoekenhuis en een verborgen schat. En iemand die het spoor uitzet en de schat begraaft natuurlijk.

Toen ik zelf klein was genoot ik op verjaarsfeestjes vooral van de speurtochten. Iemand zette het spoor uit, tekende met krijt de pijlen op de stoep en verzon opdrachten voor onderweg. Een hinkelbaan, een raadsel of een portie kattenkwaad, alles kon. De rest van de groep volgde het spoor. Wat me opwond was het niet weten wat er voor me lag: waar gaat het heen, en wat voor spannende taken moeten we doen? Een redelijk veilige spanning, met aan het einde iets lekkers.

Met T.’s verjaardag had ik de kans om dat soort plezier voor hem een stapje verder te brengen. Of het voor hem ook iets magisch had (of nog heeft?) weet ik niet. Maar misschien ging het me ook wel om herbeleven, terwijl hij en zijn vrienden op ontdekkingstocht gingen.

Dus zocht ik een park met een pannenkoekenhuis, maakte een schatkaart, met kruisen en geheime brieven, allemaal afkomstig van een geheimzinnig personage die de schat had begraven. Dit karakter, Graaf Graafgraag, schreef op dik en deftig papier met een kroontjespen een bericht aan de jarige en zijn vrienden, en voegde aan elke brief een kaartdeel toe, waarop de locatie van de volgende brief was aangegeven.

L. liep mee met de jongens en vertelde achteraf hoe geboeid de jongens waren, hoe grappig en spannend ze het hadden gevonden, en hoe ze samenwerkten om hun weg te zoeken naar de volgende brief. Dat ontging me op het moment zelf totaal, druk als ik was om de brieven op de vooraf bepaalde plek te hangen, en ondertussen wanhopig pogend uit het zicht te blijven.

Aan het einde van de speurtocht vonden de jongens een hutkoffer, half begraven onder een grote eik, gevuld met direct te consumeren chips en frisdrank, en voor iedereen een zakje chocolade munten. De spontane picknick kreeg de goedkeuring van de graaf, vanuit de schaduw. Ikzelf voegde me uiteraard bij de groep, tevreden luisterend naar hun levendige verhalen.

Ik meen dat er professionele schatzoekbedrijfjes zijn, die doen wat ik deed, ongetwijfeld op een iets hoger niveau, gelikt en gestroomlijnd. Maar de kern blijft verbazingwekkend simpel: stuur een groep een onbekend gebied in met een kaart en een verhaal.

Eigenlijk is dat een beetje zoals ik je nu door een herinnering heb geleid. Of het tot een schat heeft geleid moet je zelf maar bepalen. Maar neem vooral nog een pannenkoek.

♣