.

.

.

Mijn grootouders woonden aan het lange lint van dorpen dat ‘De Streek’ wordt genoemd. Hun huis staat er nog altijd, pal aan de hoofdweg. Naast de brede, lage voorgevel ligt een betonnen pad, onder een dalende hoek die net steil genoeg is om door kinderen spannend te worden gevonden. In mijn herinnering raceten we er voortdurend naar beneden op onze fietsjes, naar de oude houten boet. Onderaan namen we dan de afslag richting het pad achter de ligusterhaag van de familie Groen, om boven weer van voren af aan te beginnen.

Bij het maken van de bocht draaide het om stuurmanskunst, want naast de boet lag een brede baggersloot van het type ‘kroos en slappe derrie’. Het gevaar van een nat pak was daarbij relatief, want in het water, zo vertelden onze volwassen familieleden, huisde een bullebak. Deze bullebak was groot en zwart en gruwelijk. Kwam je te dicht bij de wal dan nam hij je te grazen en eindigde je in een vroegtijdig en modderig graf.

Zo wisselde het gevoel van snelheid en levenslust zich op de weg naar beneden af met een donkere wolk van angst voor het monster, voor het moment dat mijn wiel iets te ver zou uitwijken in de bocht. Hele scenario’s flitsten dan in gruwelijke variaties door mijn gedachten: zou de bullebak me met fiets en al opslokken vanuit het water, of zouden zijn slijmerige klauwen grijpen naar het been dat de wal het dichtst naderde, om me in een oogwenk de bagger in te sleuren?

Tegelijkertijd wilde iets in mij ook dat hij zich liet zien, in al zijn modderige majesteit. Ik zag hem in eindeloze variaties voor me, in mijn pogingen door te dringen tot het wezen van dit wezen.

Moe geracet stonden we daar, op veilige afstand van de sloot, te turen tussen het kroos en het riet. We gooiden fanatiek met kluitjes, om hem uit zijn schuilplaats te lokken. Maar de bullebak kwam nooit. Wel stegen er onheilspellende luchtbellen op uit het duister.

Ik wil graag geloven dat hij daar nog altijd zit, voor eeuwig boze bellen blazend op de bodem…

.

.

.

.

.

.

.

.