Af en toe kom ik spullen tegen uit een ander leven. Laatst, bijvoorbeeld, vond ik tijdens de zoektocht naar kerstversieringen een krat vol oude studieboeken, foto’s en tekeningen. De spullen doen me denken aan een jongere ik, iemand die op zoek was naar zijn weg door het leven, met een hoofd vol ideeën en een hart vol dromen. Ik zie overeenkomsten: de ideeën zijn er nog, de dromen ook. Ik ben nog altijd die weemoedige denker, met dezelfde lust om er op uit te trekken. Tot mijn belangrijkste bezit reken ik nog altijd mijn boeken en mijn muziek.

Toch is die jongen in zekere zin een vreemde geworden. Hij is niet langer tastbaar: alleen een paar losse overblijfselen getuigen nog van zijn bestaan – een Finse bierpul, de oude fiets in de schuur, de Telecaster onder het bed en de dromerige aquarellen in de tekenkoker. Ik realiseer me nu hoeveel tijd hij heeft laten liggen, in dat andere leven; tijd om stappen te zetten, dingen tot stand te brengen. En ik schud mijn hoofd meewarig om zijn naïviteit, zijn onwetendheid over het leven en wat een mens kan overkomen, ten goede of ten kwade. De breuklijn is achteraf meer dan duidelijk aan te wijzen. En daarna was alles anders. Was ik anders.

Cees Nooteboom had gelijk, zielsverhuizing vindt niet plaats na, maar tijdens het leven. En hoewel jij niet de oorzaak bent van mijn zielsverhuizing, ben je er wel direct mee verbonden. In aanwezigheid van jou ben ik veranderd van een schuchter plattelandsjochie in wie ik nu ben. Het is nauwelijks nog voor te stellen dat wij ooit ‘ik’ waren, twee zielen die solo dobberden door het leven. Nu dobberen we samen. Twee hoopjes vuile was zijn één geworden, jij draagt mijn trui als ik er niet ben, onze boekenkasten zijn onontwarbaar vervlochten geraakt en onze cd’s kussen elkaar in de kast.

En alles wat die samenkomst niet heeft doorstaan, hebben we achtergelaten op de storthoop van onze kleine geschiedenis. Wat rest is nog een paar relieken van onze gescheiden levens. Maar ook die volgen langzaam dezelfde weg. Ik breek de theepot van jouw grootmoeder, jij het laatste glas van mijn moeder. Zo stappen wij samen de toekomst in.

afbeelding: Buitendijks (c) 1998