.

 .

 .

 .

 .

 .

 .

 .

 .

 .

 .

 .

 .

 .

 .

 .

Ik ben maar matig hittebestendig; gelukkig is de zomer mij tot nog toe genadig geweest. Hoelang nog? De weervrouw voorspelde zojuist dertiggradendagen. In gedachten zie ik de buurvrouw al weer bakken in de tuin. Het is haar gegund, wat voor zon heeft ze nu gehad?

In haar ogen ben ik nogal vreemd. Ik verlang namelijk naar een frisse wandeling door de schaduwen van het bos. Naar een kille zeemist, die met ragfijne druppeltjes parelt op je huid en in koele kristallen aan de bomen hangt. En naar het idee dat verderop, achter die boom en diep in de mist van dit dal, een geheim huist dat je zelf mag bedenken.

De blakke zon zal mij mijn koele mysteries niet toestaan – ik moet het van mijn eigen hersenspinsels hebben. Er zit dus niks anders op: met de zomer op komst zal ik mijn dagen vullen met het inbeelden van een nevelig bos aan zee.

Zeg, voelde jij dat briesje ook?

foto: Peter Meadows – Mount Tsubuka, Ibaraka, Japan