Castro-Urduales

 Wat te verwachten? Wie en wat kom ik tegen? De weg is in elk geval makkelijker en beter aangegeven dan ik dacht. En de kust is overweldigend mooi! Ik ben alleen op de weg, met af en toe een local en af en toe een ‘medepilgrim’. Ik zet dat tussen haakjes, want ik voel me nog niet zo peregrinado – ik moet er nog een beetje in komen. Maar dit voelt wel vrij!

Castro-Urdiales is een oud tempeliersstadje, met een bijzondere kerk op een schiereiland boven de stad. In de albergue ontmoet ik een aantal bijzondere mensen. De hospitalero is een enthousiaste Gambiaan. De meerderheid zijn Spanjaarden, en die versta ik nog niet. Een paar Amerikanen, een Australische, een aantal Duitstaligen. En Rainer, een indrukwekkende professionele pelgrim en evangelist van ik schat in de zeventig, met een verhaal dat te denken geeft. 

Rainer ziet er om te beginnen uit als Jezus. Hij komt uit Mainz en heeft zeven kinderen. Hij vertelt hoe hij werkt in albergues in Frankrijk en Spanje, en tussendoor zelf de Camino loopt. Iets anders doet hij niet. Jezus heeft hem opgedragen om anderen op de route te helpen bij hun zoektocht naar God. Ieder zijn weg.

Rainer’s leven was een lange zoektocht naar wat hij nu doet, naar wat hij beschouwt als zijn authentieke zelf: de man die het voorbeeld van Jezus volgt. Hij maakt vervolgens in één beweging de stap naar het veroordelen van ‘inauthentieke christenen’ (wat ik niet zo vind getuigen van wijsheid), maar de   oprechtheid in zijn missie ontroert. 

Wat is je ‘authentieke zelf’? Volgens mij is er altijd een keuze, maar ik ben er niet helemaal uit wat ik van Rainer en zijn verhaal vind. 

Spreuk van de dag: Venga!