Güemes

Ook als je alleen wandelt, zoals ik, loop je eigenlijk op met anderen. In de albergues of onderweg kom je dezelfde gezichten tegen, tenzij je een dag stilhoudt. Op het noordelijke strand van Laredo, wachtend op het pontje naar Santoña, tref ik de Spanjaarden die me al vanaf het begin lijken te volgen, de hinkende Hongaar die ik ken uit Castro, en drie Zwitsers die ik ook al eerder zag. Anderen, waaronder Rainer en Josi, zijn gisteren al overgevaren, en lopen iets vooruit.

Eenmaal aan de overkant sprint één van de drie Zwitsers er vandoor. Ik hoor later dat hij elke dag minimaal 45 km loopt, en zijn hele voorkomen is er een van gekke haast: voortdurend roept hij voorbijgangers met een vet Zwitsers accent toe: Ola! Camino?! Acqui?!

Vandaag is het fris en mistig. De kust is wederom prachtig, twee lange stranden met een grote rotspartij ertussen. De route zwenkt daarna het binnenland in, waar ik tussen golvende heuvels naar de albergue in Güemes loop. Hans-Peter bezorgt me meer last vandaag. Maar eerder dan verwacht kom ik aan, om verrast te worden door een bijzonder gastvrije ontvangst. De albergue is een bijzondere: 100 plaatsen, onafhankelijk, gesticht door een arbeiderspriester, die over de hele wereld actief is geweest in de sociale hervormingsbewegingen. De albergue is nu één van de drie pijlers onder een stichting, die ook nog sociale projecten organiseert in de Derde Wereld en in Spanje zelf. 

Ook ben ik opgetogen een echtpaar te treffen uit Berkel-Rodenrijs, en een Nederlandse Ier. Voeg daarbij een geliefde stem over de telefoon, en ik kan wel stellen dat ik een moe, maar blij mens ben. 

Spreuk van de dag: je kunt meer dan je denkt