Santander

 Hoewel ik vandaag een korte etappe heb (17 km), valt hij me zwaar. Ik voel pijntjes, en ben Hape nu wel zat. Vandaag is het nog een beetje kouder, in het daardoor verplichte windjack zweet je sneller, en mijn maag speelt wat op. Hoort er allemaal bij, zeggen ze.

De Atlantische oceaan slaat zich de hele dag stuk op de kust, de afgronden zijn groot, en ik voel me even een maatje te klein voor deze etappe. Of voor deze tocht? Als ik aankom in Somo, voor het pontje naar Santander, mijd ik de klaarstaande Zwitsers en Spanjaarden door een half uur te wachten op de volgende. En in Santander zit ik een uur een beetje suf op een bankje in de Jardines de Pereda in de schaduw, voor ik kan aankloppen bij de albergue. Een douche doet wonderen.

En dan ga ik op zoek naar een stempel. Op elke etappe, meestal in elke albergue, ontvang je zo’n sello, als bewijsje. In deze albergue niet, dus loop ik naar de kathedraal en wordt spontaan uitgenodigd op een rondleiding door de toren. De Santanderos zijn trots op hun kathedraal: logisch als de stad weggebombardeerd is en de herbouwde kathedraal bijna het enige dat historisch is. “Normaal is er een wachtlijst, je hebt geluk!”, vertelt de rondleidster me in gebrekkig Engels. Alleen al om haar vriendelijkheid ga ik mee, al zitten er alleen maar woorden Spaans bij.

Bij de klokken bovenin biedt ze me aan een foto van me te maken met de stad op de achtergrond. Probleem is alleen: ik ben te lang, of zij is te klein, met hilarisch resultaat: vage foto’s van voornamelijk mijn romp. Uiteraard ga ik deze beelden koesteren!

Spreuk van de dag: vriendelijkheid ligt voor het oprapen