Comillas

Het lijkt speciaal bedacht. Ik zit op het zonovergoten terras hoog boven een idyllische paardenwei met uitzicht op de Eglisa Collegiata en daarachter de heiige heuvels van Cantabrië. Toastje, kopje thee, verse jus, schaaltje muesli. De posada-eigenaar en ik, we kletsen wat over de grotten van Altamira en de prachtige ochtend. En nog geen uur later pakken zich dikke wolken samen boven dezelfde heuvels en steekt er vanaf zee een stevige wind op. 

Niet dat mij dat deert. Mijn maag wordt rustiger, ik wordt rustiger, mijn lichaam snapt wat het te doen staat en de route is mooi: langs slaperige boerendorpen en mooi gelegen kloosters naar Comillas. Ik was wel toe aan zo’n dag: aangenaam koel, jagende wolken, af en toe een spat en een streepje zonlicht. Als ik in Comillas aankom (een klein en lekker rommelig stadje met Gaudi-architectuur die ik overigens ‘hîls niet zien hew’), ben ik echt blij: ik krijg de smaak te pakken!

De albergue is een oude gevangenis, met een binnenplaatsje voor de was en een zolder voor de pelgrims. De wind wakkert verder aan terwijl ik even met Jana bel. En de avond duurt niet lang.

Spreuk van de dag: alles verandert, niets blijft hetzelfde