Colombres

Het goede gevoel houdt aan. Vanwege de gebruikelijke nachtgeluiden ben ik weliswaar bijna de laatste die vertrekt uit de albergue, maar ik heb er al gauw de gang in. Het lieve hoogbejaarde echtpaar uit Frankrijk – twee waggelende poncho’s op korte beentjes – haal ik al snel in. Ik loop denk ik iets sneller dan gemiddeld, maar sta vandaag ook uitgebreid te kijken naar de kleine zilverreigers aan de Ria de la Rabia en naar de brede slikken en geulen op de brug bij San Vincente de la Barquera.

Ik pak een koffie met een Ier en een Canadese aan de overkant, maar ga dan weer verder – alleen. Zo voelt het goed. Hoog in de heuvels op weg naar Colombres is mijn moeder lange tijd in mijn gedachten. Ze is er nu ruim tien jaar niet meer, maar ze blijft bij me. En nu heb ik tijd, en ben ik emotioneel poreus genoeg door de inspanning, en dus is het niet gek als je even breekt. 

En dan kom ik aan bij de oude Torre de Estrada, waar je elk moment de Man van La Mancha verwacht te treffen. In plaats daarvan duikt er een vrolijke Spanjaard op met de vraag ‘Goe haat et mesje?’. En hij heeft ook nog een stempel voor me! 

Over de rest van de dag kan ik kort zijn. De albergue is karig, ik wordt ingedeeld in the Latin Quarter (niet te verwarren met the Celto-Germanic Quarter) en in Colombres is niet zo veel te doen. Behalve dan te kijken naar de typische Indiano-architectuur, of je te bezatten in de enige bar in de buurt, of vroeg te gaan slapen. Ik doe het eerste en het laatste. Ook eet ik spaghetti, kip én patat (één gang!), samen met een Fransman en Spanjaard (het eerste met bestek, het tweede met handen en voeten). En nu ben ik eigenlijk toch niet kort dus:

Spreuk van de dag: houd het bij de kern, meneer!