Gijon

  Gijon is een oude stad, met een brede baai waar vandaag de golven metershoog naar binnen rolden. Ik kan niet zeggen dat ik Gijon mooi vind, maar het heeft wel iets mooi rauws en puurs. Ook hier weer veel verval; ik krijg niet de indruk dat Gijon een heel gelukkige of bruisende stad is. In Lissabon voelde je meer energie, net als in Bilbao; in Gijon is denk ik meer berusting. Dat neemt niet weg dat de oude visserswijk Cimadevilla met zijn bont gekleurde gebouwen en hippe bars indruk maakt, net als het strand, de oude kerken en de beeldende kunst. Fijn om hier te zijn!

De dag strekt zich langzaam uit. Ik slaap uit, wandel langs de kade en door de stad, kijk wat rond en doe wat inkopen (waaronder een boek, eindelijk weer een boek lezen!). Jesse appt tussendoor met goed nieuws over zijn examens, dat geeft de burger moed! En ik haal toch maar een sello bij het toerismebureau. Omdat ik vandaag echt het laatste stukje Camino door de stad gelopen heb, en meer. 

En zo wordt het avond. Gek is dat eigenlijk: als ik ergens tegenop zie en heb gezien de afgelopen dagen dat zijn de maaltijden alleen. De meeste dagen ga ik er alleen op uit, zeker als ik niet in een albergue overnacht. En dan zit ik daar alleen en hyperzelfbewust te eten. Volgens mij went dat nooit. Het is denk ik vooral het idee dat anderen (volstrekte vreemden die je nooit meer ziet) je zielig of eenzaam zouden kúnnen vinden. Maar vanavond is voorlopig mijn laatste keer, dus dat ga ik eens even goed vieren met een etentje alleen!

Spreuk van de dag: mijn rugzak is zwaar, maar een boek kan er altijd bij