Cadavedo

 
Na een ruige nacht besluiten we nog één keer een albergue te proberen, maar niet vanavond. Het gebrek aan privacy en het voortdurende idee dat je anderen tot last bent, de soms echt te primitieve omstandigheden en de onvermijdelijke snurkers wegen niet op tegen de lagere kosten en de sociale contacten met andere pelgrims. Het worden pensions of hotels voor ons, en dat kan omdat een tweepersoonskamer hier minstens drie keer zo goedkoop is als in Nederland, en vaak minstens zo goed, zo niet beter.

De hospitalero wees ons op een nieuwe route, die wat natuurlijker is en wat minder via de weg gaat. Direct na Soto gaat het echter gelijk al mis: we kiezen per ongeluk de Camino montaña en bevinden ons een uurtje later op de hoogste berg van Spanje. Onbetaalbaar uitzicht, vrienden gemaakt met een hond (die ons vervolgens de volgende 10 kilometer vergezelde) en bijzonder avontuurlijk. Maar op de nuchtere maag gelijk de turbo erop is natuurlijk alleen weggelegd voor echte gekken. Eenmaal terug op de route hebben we nog zo’n 15 kilometer voor de boeg, en dat mucho naturalessa, wat betekent dat we niet de redelijk vlakke weg volgen, maar steeds door een bebost dalletje strompelen en met de tong op de schoenen weer boven te komen om aan de volgende te beginnen. 

Maar dat lijkt op klagen. Het was mooi! We treffen een aantal Peregrinos die onderweg kleur geven aan de tocht: Georg, een vriendelijke Duitser met blaren, een relaxte Deen, liggend met een sigaartje in de zon aan een baai, een ouder Duits stel dat vrolijk naar ons zwaait. We hebben een aantal prachtige paden, stranden en kliffen gezien (o.a. Playa del Silencio) en eenmaal in Cadavedo met de neus in de boter van Casa Roja gevallen, een comfortabel hotelletje met een prachtige tuin en een bijzonder vriendelijke eigenaar. Kortom:

Spreuk van de dag: …maar je krijgt er echt iets voor terug!