Ribadeo 

 Na een stevig Noord-Europees cultureel statement (inzake de pünktlichkeit van de hotelier) stappen we weer het pad op. De keuze voor vandaag was tussen rechtstreeks naar Ribadeo lopen, of een meer scenische uitstap maken door langs de kust naar Tapia de Casariego te gaan en pas morgen in Ribadeo aan te komen. We willen niet nu al een dag verliezen, dus kiezen we voor het eerste. Dit betekent dat we waarschijnlijk geen kust zien vandaag, alleen vanuit de verte.

De wolkjes en de lichte bries helpen vooral Jana, die gisteren langs één kant behoorlijk verbrand is geraakt. Al gauw lopen we door een frisgroen dal naar de kust. Onderweg zwaaien we naar onze Duitse zwaaivrienden. In het volgende plaatsje worden we aangesproken door een man die ons de tip geeft 2 kilometer extra te lopen naar de Cabo Blanco, een laatkeltische versterking op een schiereilandje, en later de route weer op te pakken. Zo hebben we toch nog onze zin, en hoe! Onbegrijpelijk dat dit soort plekken niet op de route liggen…

Als we even later onze Duitse vrienden weer tegenkomen vertellen ze dat we de grote boze hond op de route gelukkig gemist hebben. Zij zullen wel via Tapia lopen, en vanuit Ribadeo een bus nemen naar Baamonde, zodat ze én de Compostela verdienen, én op tijd terug thuis zijn, én zichzelf niet te zwaar belasten. We nemen hartelijk afscheid, en lopen helaas al snel met soortgelijke gedachten in ons hoofd. De rest van de tocht naar de brug over de Ría de Ribadeo lijkt namelijk op die van gisteren: eentonig, warm en overbodig. De brug is vooral hoog, en dat heb ik niet graag, maar het stadje aan de overkant is verwelkomend. Ter plekke besluiten we de albergue nog één kans te geven, vanwege het mooie uitzicht.

Spreuk van de dag: een vaste route is prettig en veilig, maar brengt je niet altijd langs de mooiste locaties