Mondoñedo

  Na een goed bord lasagne in Ribadeo besluiten we ’s avonds definitief waar we het al eerder over hadden: we gaan voor een rustige dag morgen. We willen lopen, maar niet te ver. De etappe van Ribadeo naar Lourenza loopt langzaam de bergen in en is evengoed ruim 24 kilometer. Er rijdt een vroege bus naar Lourenza, waarna we alvast een voorschot kunnen nemen op de etappe van donderdag, door naar Mondoñedo te lopen.

De 10 kilometer vanaf Lourenza zijn gelukkig heel anders dan de afgelopen dagen: de dorpjes, velden, hellingen en bossen wisselen elkaar snel af en vervelen nooit. Onderweg komen we Katie tegen, een oudere, pezige Amerikaanse die ik eerder ontmoette in Comillas. Ze ziet er uit als iemand die met een doperwt als ontbijt de berg op kan knallen: een en al energie. Gisteren liep ze blijkbaar 44km vanuit Tapia naar Lourenza. Ze moet lachen als ik zeg dat wij helaas net uit de bus stappen. 

Al rond kwart over 11 drinken we onze café con leche op het plein voor de kathedraal van Mondoñedo, om even later in te checken bij de Hospederia del Seminario de Santa Catalina, een voormalig seminariegebouw dat nu ook dienst doet als hostel. Mondoñedo is het mooiste stadje sinds Santillana, met veel historie en charme. Het doet me wel pijn te zien hoe hard de crisis in dit soort plaatsen huis houdt, met alle leegstaande panden, vervallen straatjes en verpieterende winkeltjes. We doen daarom ons best de middenstand te spekken, en genieten verder van de rust. Morgen gaan we weer de bergen in, 16 km naar Gontan, maar nu mogen de beentjes even rusten!

Spreuk van de dag: er is een tijd van bikkelen, en een tijd van rusten

P.S. Laten we het officieel maken: geen albergues meer voor ons. De gebruikelijke dosis gesnurk en gedoe plús een Oostenrijker met nachtelijke New age muziek, maken het duidelijk: dit is echt over de rand!