Sobrado dos Monxes

   
De afwachtende houding van de hospitalera van gistermiddag verdween gisteren in de loop van de avond. Daarvoor had Jana al vriendschap gesloten met de twee hondjes, wat ik al opvatte als een voorteken voor mooie dingen (betekent dit dat ik toch nog voor mijn pensioen een hond zou kunnen hebben?!). De vrouw des huizes bood ons vervolgens soep met brood en wijn aan en samen met twee oudere Spanjaarden uit Cadiz hebben we een genoeglijk uurtje besteed met de Google translator. De nacht was rustig (vier personen op een slaapzaal van elf) en de start in de ochtend gemoedelijk.

 De vijftien kilometer naar Sobrado gaan op en neer. Blij dat we deze kilometers gisteren niet gemaakt hebben! Onderweg treffen we meermaals onze Spaanse vrienden van gisteravond, en concluderen dat we ondanks een taalbarrière een vriendelijke verstandhouding hebben bereikt. In Sobrado zien we verder dat een deel van de Primitivo-club zich bij onze route voegt, waaronder Rainer uit Oostenrijk, en dat het dus langzaamaan drukker begint te worden. Het klooster, tenslotte, is fantastisch, met een in licht verval rakende kloosterkerk dat uitnodigd tot fotografische experimenten. Of die geslaagd zijn zien jullie bijgaand.

Na alle overnachtings- en avondetenontberingen van de afgelopen dagen (alles is relatief, en we zijn best wel verwend) trekken we ons vanavond terug op het balkon van de hotelkamer, temidden van onze vers gewassen kleren. Alwaar we in alle rust een beetje terugblikken en vooruitkijken, peuzelen van ons stokbroodje en wat nootjes, en tevreden onderuitzakken. Laat maar komen, die massa!

Spreuk van de dag: soms moet je het leven opvatten als een hondje dat wil spelen