Santiago de Compostela

“Valkenburg in het groot”, had de grijze Nederlander in Sobrado dos Monxes gezegd over Santiago. We hadden hem Harry gedoopt, want hij zag er uit als een Harry, maar later bleek hij Theo te heten. Na aankomst vanmorgen konden we vaststellen dat Harry het finaal bij het verkeerde eind had. Santiago is een ontzettend leuke, mooie en prettige stad, met uiteraard soms wat veel toeristisch randgebeuren, maar ook veel knusse pleintjes, stille hoekjes en genoeg inheemse levendigheid om de peregrino-massa te absorberen.

Vanwege de hitte en omdat we de zonsopgang wilden meemaken waren we vanmorgen om 6:20 uit ons pension geslopen. En dat was het waard qua vogels, koelte en de langzame dageraad. Samen met een redelijk plezierige route en een goed ritme zorgde het er ook voor dat we al voor elf uur op de Praza do Obradoiro stonden. We hebben het toch maar gedaan! Blij, tevreden, stil, open…

 Na een lekkere lunch, een uurtje wachten op de Compostela in het pelgrimskantoor, een bezoekje aan de Huiskamer van de Lage Landen en een aantal leuke herenigingen met medepelgrims checkten we in in ons onverwacht luxueuze appartement. Waar we (volgens ons) volledig verdiend genoten van een warme douche en een vroege, zelfbereide maaltijd (de samenstelling en tijdstip van het eten in Spanje zijn we beiden nu echt wel een beetje beu!).

Daarna hebben we nog wat door het oude centrum geslenterd, in het licht van een ondergaande zon. Het zit erop. Morgen nog even nagenieten hier, dan een flitsbezoek aan A Coruña en een weekend Bilbao. Zondag vliegen we terug naar Amsterdam.

Mijn verslag eindigt hier, tot later, live!

Spreuk van de dag: in elk eind ligt een begin besloten