Appalachian dreams

Na terugkomst van onze camino naar Santiago de Compostela hingen we afgelopen jaar onze wandelschoenen even aan de wilgen, maar inmiddels trekt het wandelen duidelijk weer. Het lezen van Bill Bryson’s ‘A Walk in the Woods’ deed me bijvoorbeeld dromen over het lopen van de Appalachian Trail. Wat beweegt ons toch om steeds maar weer naar buiten te willen stappen?

Wat is het aantrekkelijke aan deze trage vorm van verplaatsing, waarbij vaak niet eens de bestemming, maar de weg het doel is?Het valt immers niet mee om maanden steeds vaker per week een halve dag of meer uit te trekken om je afstanden op te bouwen. We begonnen in de vrieskou, en eindigden in Spanje in de hitte. De route aldaar was soms heftig, met blaren, geestdodende etappes, primitieve onderkomens, slecht eten en vermoeidheid. En toch, het was het meer dan waard!

Mensen trekken er al eeuwen op uit om hun gedachten tot rust te laten komen, om problemen te doordenken, om creativiteit op te wekken, om hun hart op te halen. Voor Robert Walser lijkt het bijvoorbeeld een middel om uit de depressie te blijven, voor W.G. Sebald een bindend element om zijn associaties aaneen te rijgen. ‘Wanderlust’ van Rebecca Solnit staat vol van dergelijke voorbeelden waarom mensen op pad gaan.

Nu zul je het met me eens zijn dat boeken over wandelen uiteindelijk allemaal maar tekst is, allemaal bla. Je voeten op het pad, daar is waar het begint, en daarachter komt je echte ik tevoorschijn. Met alle associaties, dromen, ervaringen en gedachten die bij je horen.

Onderweg denk ik bijvoorbeeld aan het begin van mijn wandelzucht, ver voor ik het in de praktijk bracht. Ik was een jaar of 13, en mijn ouders hadden een abonnement op de National Geographic, waar op zekere dag een artikel in stond over de Appalachian Trail. In die jaren was ik bezig met landkaarten, de natuur en dromen over wat ik wilde worden, en de verhalen van de ‘thru-hikers’ en de uitgestrekte bossen en bergtoppen maakten een diepe en blijvende indruk.

En wat was die indruk dan? Een combinatie van een intens contact met de natuur en met het hier en nu, de fysieke en mentale focus en vastbeslotenheid die zo’n tocht vergt, en mijn karakterologisch surplus aan vage dromen en escapisme. Een zucht naar ‘alles aan de kant, dit wil ik doen en ervaren’.

Ik ben niet veel veranderd in dertig jaar. Ooit loop ik de Appalachian Trail!