Straatsburg in september

We komen aan op het station aan de rand van de binnenstad. Dat station is mooi, maar curieus: een statig oud gebouw omhuld door een moderne cocon van glas. Alsof de oude kern aan het verpoppen is en ligt te wachten op het volgende stadium.

Ook ik transformeer: van verhouwen treinreiziger tot gretige bezoeker. Terwijl jij je muziek repeteert verken ik de omgeving van de Rue des Grandes Arcades en de Place Kléber. Op het plein verzamelen jongeren met meegebrachte muziek, vrolijk en druk, en geschminkt alsof het al halloween is. Ik kijk naar de groep, de reacties en interacties, de honden, het standbeeld met de vogels, de deftige zandstenen gebouwen op de achtergrond, en de wolken. Ondanks de reuring hier daalt er een rust in me neer – de gerustellende ruis van de observator, de stille echo van de pelgrim.

Ik loop terug, langs een oude Rolls Royce en bijbehorend stel in trouwkledij. Ik wandel naar het Knooppunt van de IJzeren man, dat er uitziet alsof er een ufo is geland en daar volledig op zijn plek was. Even later luister ik naar vreemde, moderne klanken in het gebouw van de Franse radio, waarna we flammkuchen eten tussen het vakwerk van Petite France. En we bekijken de grappige sculpturen van mollige bejaarden rond de kathedraal, en het langbenige paard op het dak achter de Impasse. Alles in de stad voegt zich naar het thema: het nieuwe in het oude.

Zelf worstel ik er nog mee: ingesleten patronen verzetten zich nog teveel om het nieuwe volledig en volmondig toe te laten. Maar dat geeft niet: Straatsburg toont me dat het kan.