Taunustanz – op de Großer Feldberg

Op zo’n twintig minuten autorijden van Frankfurt ligt het Taunusgebergte, met als hoogste top de Großer Feldberg (878,5 meter). Het gebied is goed ontsloten met allerlei routes en voorzieningen, en biedt de wandelaar in elk seizoen prachtige vergezichten, stille bossen en genoeg gelegenheid om de drukte van Frankfurt even te verlaten.

Mijn lief en ik zijn regelmatig in Frankfurt, zij voor het werk en ik omdat ik mee kan. Aan de ene kant is het een stad die bruist, vol met hoogtepunten, zoals de Koreaanse tuin in het Grüneburgpark en kunsthal Schirn, waar ik morgen mag gaan kijken naar Margritte.

Klaverzuring

Maar het aantal zwervers houdt gelijke tred met het aantal protserige auto’s, en als de stad al een beeldbepalend icoon heeft dan toch wel het enorme bankkantoor van de ECB aan de rivier. Genoeg redenen om de wandelschoenen aan te trekken en eens buiten de stad te kijken.

Een mooi startpunt van de wandeling vind ik in de Große Kurve, een parkeerplaats in een lus van de L3004. Van hieruit heb je de mogelijkheid om rechtstreeks de Großer Feldberg op te lopen (ca. 8 km), een rondje richting Alte König en de Weisse Mauer te doen (ca. 8 km) of beide te combineren (ca. 13,5 km).

Ik kies vandaag voor het eerste. De files rond de stad hebben er namelijk voor gezorgd dat ik pas tegen vijven op pad kan. De zon schijnt scherp tussen buiïge wolken – inleidende beschietingen terwijl ik mijn weg omhoog vind. En dat is pittig, voor iemand die relatief ongetraind is, zoals ik, maar voor deze paar uur goed te doen.

Het pad meandert door het bos, schampt de Fuchstanz – een strategisch gelegen Waldgasthaus – alvorens om te zwenken richting de top. Ik ben er eigenlijk op het verkeerde moment. De witte stilte van de winter ligt weken achter ons en het voorjaar moet eigenlijk nog beginnen op deze frisse dag laat in april. De eerste bosanemonen en klaverzuring zijn te vinden, en vogels fluiten er lustig op los, maar beuk en braam aarzelen nog met hun eerste blaadjes.

Uitzicht over het dal van de Weil

Bijna boven krijg je een idee van het uitzicht op het Maindal naar Frankfurt, tussen een kapvlakte door boven de autoweg. Maar op de top wordt deze belofte geen waarheid: het zicht wordt belemmerd door bomen en forse gebouwen, waaronder een televisiestation van de Hessischer Rundfunk en een herberg van de plaatselijke wandelvereniging. De laatste heeft wel een uitzichttoren, waar uiteraard entree voor wordt gevraagd.

Heuvelafwaarts

Aan de andere kant van het plateau ligt de Brunhildefelsen, een beroemde rotspartij die een rol speelt in de Siegfriedlegende. Het uitzicht hier, op het dal van de Weil, is prachtig en gelukkig vrij. Donkere wolken pakken samen, ik voel een lichte spat, maar de zon blijft feest vieren en mijn mobiel doet verwoede pogingen alles vast te leggen.

Dan daal ik af via een kort stukje Limeserlebnispfad. In dit gebied ligt namelijk ook de historische grens van het Romeinse rijk, de Limes. De enige resten die ik tegenkom zijn echter boomstompen en mountainbikers. Aan de autoweg onder de top kies ik daarom een rustiger pad, heuvelafwaarts, door donkere denneplantages en langs bemoste stenen, terug naar de parkeerplaats. En daar, terwijl de zon aan zijn gouden uur begint haal ik nog eens diep adem, vastbesloten overmorgen terug te komen voor een oude koning en een witte muur.