Taunustanz II – Altkönig & Weisse Mauer

Deze heuvel, de Altkönig, kondigt zichzelf aan. Al meer dan een uur loop ik onder een bomendek, en nu sta ik opeens in de zon, aan de voet van een steile, ruige grashelling. Ik tuur omhoog, naar het bos dat hogerop weer begint en het zicht op de top verstopt. En dan begin ik aan de wandeling naar boven. Al snel wordt het brede pad een kronkelpaadje, dat venijnig tussen de bomen en de rotsen omhoog slingert, tot de aankomst op een vlakke bomenweide.

De Altkönig op…

Hoewel het ooit een vesting van de Kelten was, verwijst de naam Altkönig niet naar een of andere legendarische oude koning. De naam Altkönig is, begrijp ik, een verbastering van het keltische ‘alkin’, wat simpelweg ‘hoogte’ betekent. En een hoogte is het, met zo’n 800 meter. Vanaf hier, aan de zuidrand van de Hochtaunus kijk je uit over het brede Maindal, met in de verte Frankfurt.

Ik snap de keuze voor deze plek goed: strategisch, ruim bemeten en vlak. Aan de zuidzijde liggen natuurlijke steenwallen, door vorst gesprongen bergen graniet. Samen met de door mensenhand gemaakte vestingwallen rond de top maken deze de verdediging alleen maar makkelijker. En de top zoals hij er nu bij ligt voelt prettig, met een afwisseling van openheid en schaduw, omsloten door bomen, intiem als een festivalterrein.

De ‘festivalweide’ op de Altkönig

Een nogal alternatief festival zo te zien: de eerste drie gasten zijn drie oudere dames, die de picknicktafel vol hebben geladen met proviand en de eerste bomen hebben behangen met Tibetaanse vlaggetjes. Verderop komen twee heren op leeftijd aan wandelen, en zo heb je zomaar een mensenmassa. Maar ik was daar niet voor gekomen: ik knik ze vriendelijk toe, schiet wat foto’s van late narcissen en loop naar de oostelijke helling.

De omgeving hier is beschermd natuurgebied. In de verte zie ik een groepje reeën tussen de bomen, en af en toe springt of klimt er een rode eekhoorn door het beeld. Er zijn geen sporen van houtkap meer, en het aantal mensen is op een hand te tellen. Afgezien van vogelzang en de kalme wind in de bomen is de wereld langzaam stil geworden.

Naturschutzgebiet Altkönig

En in die stilte loop ik verkeerd. Mijn geïmproviseerde kaartje heeft me niet gebracht waar ik dacht, en ik voel me genoodzaakt toch even de GPS aan te zetten. Ik wilde naar de Weiße Mauer, net zo’n granietvlakte als bij de Altkönig, alleen groter, en bovenop een kam. Als de zon op het graniet schijnt licht het gesteente wit op, vandaar de naam. Maar ondanks een uitbundige zon zie ik geen lichtende bergkam. Ik blijk om de muur heen te zijn gelopen, maar kan het gelukkig nog corrigeren door recht de helling op te lopen.

Die Weiße Mauer

En zo pak ik mijn tweede conditietest van de dag, naar een grote berg stenen. Bomen met kronkelige stammen geven het geheel een sprookjesachtig sfeertje. Eenmaal boven struin ik wat over de stenen en struikel ik zomaar over uitgestrekte velden van blauwe bosbessen. Helaas ben ik daarvoor te vroeg – een week of wat later en ik had hier een lunch van zomerfruit kunnen eten. Sterker nog, ik had een bosbessenhippiefestival kunnen organiseren, met Tibetaanse vlaggetjes en biologische yoghurt. Aanloop genoeg, ze moeten alleen hun eigen yoghurt meebrengen.

Was het maar zo mooi. En toch, als ik hier zo zit, met mijn appeltje en mijn waterflesje, voel ik me rijk. Als een oude koning op een witte muur, zeg maar…