Herfst

Het is nu definitief donker ’s avonds. Temperaturen dalen. Af en toe rammelen de elementen flink aan onze deuren en ramen, en verbannen alle zomerse illusies naar volgend jaar.

Om wind en kou te verjagen zoeken we het niet alleen bij gezelschap, verhalen of onze eigen gedachten. Het is een tijd voor kampvuur en kaarslicht. Om stil te staan bij de mensen die er niet meer zijn. Bij de mensen die minder hebben dan jij zelf. En om de hoop op een betere wereld brandend te houden. We herdenken, op Allerzielen. We delen en geven, met Sint Maarten en op sinterklaasavond. We leven langzaam toe naar kerstavond en de jaarwisseling.

Het is allemaal geen reden om je helemaal terug te trekken binnenshuis. De duinen en bossen zijn bleek, kaal en meestal verlaten, dus als het weer mee zit zijn de omstandigheden ideaal om de essentie te raken. In de woorden van Wallace Stevens: After the leaves have fallen / We return to a plain sense of things.

Land, lucht, leven en water – de natuur, teruggebracht tot zijn stille kern. Een wind die al je muizenissen ontwart. En de kou die prikt, om je te herinneren dat je leeft.