Moeten en willen

Waarom blog je? Wat is de moeite waard om over te schrijven? Blog je dat omdat de wereld er behoefte aan heeft, of omdat je vindt dat de wereld er behoefte aan moet hebben? Of is het gewoon een prikbord voor wat je zoal bezighoudt?

Een voorbeeld uit mijn omgeving: stel, je hebt een zeldzame voedselintolerantie. Het omgaan met die situatie is slopend en vraagt voortdurend experimenteren met wat je tot je neemt. Maar ondertussen ben je ongewild een enorme voedingsexpert geworden. Een weblog is een prima manier om die kennis te delen met lotgenoten. Maar je twijfelt. Ieder geval is immers anders, en veel patiënten hebben naast hun intoleranties en allergieën ook andere aandoeningen, waardoor hun situatie en kennis niet altijd helemaal van toepassing is.

Overtuigd zijn dat je iets te vertellen hebt, het blijft lastig…

En dan komt daarna nog die buitenwereld. Hoe reageert men op je vertelsels? Bereik je überhaupt mensen, en wat zijn de meningen, of is men – nog erger – onverschillig? Moet je gaan promoten, netwerken, verkeer naar je webstek genereren? En komt men dan voor jou, je onderwerp of om andere redenen?

Weblogs die de wereld veranderen zijn zeldzaam, en een groot bereik is niet altijd hetzelfde als een groot effect. Voor veel mensen ligt het misschien anders, maar het sociale aspect leidt mij alleen maar af van waar het echt om gaat: dieper de werkelijkheid, de interesse in. Plezier of nut voor anderen is een leuk bijeffect, geen doel. Dit weblog doet hooguit verslag – van iets dat ergens anders gebeurt.

Het internet is namelijk prachtig om contact te leggen, informatie te delen en initiatief te nemen, maar voor werkelijke interactie, discussie en verdieping hooguit een aanleiding.

En daarbuiten: het ‘sociale’ wordt in onze maatschappij sowieso stevig overschat, en ik vind dat we daarmee onszelf en de fysieke wereld tekort doen. Rebecca Solnit zei het mooi in een interview met The White Review (vertaling Buitendijks):

“Ik wordt claustrofobisch als ik mensen tegenkom voor wie het sociale de enige omgeving is waarbinnen we bestaan. Mijn kindertijd draaide altijd om de plaatsen waar letterlijk geen mensen waren, en wat zorgde dat je daarin functioneerde was je vaardigheid om je richting te bepalen, je kennis van dieren, of planten, je kennis van waar het noorden is en hoe je rivieren moet oversteken en bomen moet beklimmen. Dit zijn allemaal delen van onszelf buiten het sociale. Toen ik opgroeide was ik een complete mislukking in het sociale, maar paarden wisten dat niet, net zomin als landschappen, die een schuilplek boden, net als boeken.”

Ik wens iedereen minder ‘sociaal moeten’ toe, en meer ‘zelf willen’.

♣

Bronnen:

• The White Review – Interview Rebecca Solnit, november 2013