Een stip in het landschap

Tussen de laanbomen volgen mijn ogen de beek, opduikend tussen besneeuwde bomen en weides. Net wanneer het lijkt alsof het smalle beekdal gaat eindigen verbreedt het zich weer, met op de scheiding een brug rechtsaf, over het slingerende water en richting de bogen van de oude spoorbrug. En daarachter breekt het licht door, boven weidse, witte hellingen met een strooisel van huizen in het midden. Tussen de bomen prikt een kerktoren in de pluizige wolken die boven het landschap zweven.

We zijn in de Ardennen, tegen de Luxemburgse grens. Terwijl de rest van het gezelschap nog uitrust van een vermoeiende reis en een bijzonder intense avond, is mijn eigen rust te vinden in de buitenlucht. Dus hier ben ik, een kleine, bewegende stip in het landschap.

De sneeuw knispert onder mijn wandelschoenen, het enige geluid behalve mijn ademhaling. Het is zaterdagmiddag, windstil, net onder het vriespunt. Alle lelijkheid en onvolkomenheden zijn uitgewist door een decimeter verse sneeuw, geholpen door de dikke deken van laaghangende wolken. Die wolken hangen over de hellingen, tussen de donkere silhouetten van het bos. Duidelijkheid en eenvoud, omhuld door witte wazigheid. Het past me – het sluit aan bij de afgelopen tijd en bij wat gaat komen.

Mijn keuzes zijn helder, de vergezichten onscherp. Maar er is beweging.

♣

Foto’s: © Buitendijks 2019