Een jaar van vallen, en opstaan

De leegte heerst lang en hardnekkig in de kantoortuin. Dus neem ik een drastisch besluit. En dan blijkt alles en iedereen voorspelbaar, behalve ik. Want ik ga echt, ik ga wel. This is it…

In een spreekkamer boven het Spaarne hap ik naar lucht, tussen suggesties en denkoefeningen door. Maar ik kwam hier toch voor een luisterend oor, en wat kritische vragen? Mijn buik is vol van de babbels, de gemakzuchtige routines.

Ik ben al zo lang moe.

♣

Aanwezigheidsplicht tot juli. Maar in de ogen van anderen ben ik al weg; ik ben er eigenlijk alleen lijfelijk nog. Dat lijf wordt ondertussen wel bestookt met nieuwsgierige vragen – vaak geveinsd, soms oprecht aardig. Maar ik heb geen woorden. Ik stamel wat, doe laconiek.

Major System Error: op weg naar kantoor sta ik voor een stoplicht. Het is groen, maar mijn lijf wil niet. Gek is dat: val ik opeens weer samen met een lichaam. En dat lichaam blijkt niet meer te willen. Het wil niet meer naar mijn werk.

♣

Ontsnapping naar Berlijn. Welkome gezichten, een waterige zon op de binnentuin. Dun ijs en rondjes draaien om de dag. Geniet, hou vol: nog even en je bent geen dienaar van ego’s meer. Maar waaraan kun je je leven nu gaan wijden?

Ondertussen maakt wielrennen me ziek, kou kruipt terug in mijn linkerschouder en ik lig gebroken in mijn bed.  Een bezettingsmacht overmeestert me, in naam van Cortisolië.

♣

Op de divan, in een ander pand aan het Spaarne, voel ik de jaren over me heen spoelen. Jaren van dwalen, jaren van dragen, te diep erin om te breken. Ik wil zo graag doorgaan, dankbaar zijn, maar voel me allesbehalve.

Ik doe de auto weg (die ik samen met je kocht) en daar ben je weer. En ook in de stad waar je stierf kom ik je tegen. Of: kom ik ons tegen, onze dromen en idealen. Ze hangen daar nog in de lucht, om te grijpen. Leiden na het lijden – een doel daagt.

♣

En nu ben ik eindredacteur van mijn eigen verdwijning. Eerder dan gepland, ja. En nee: geen afscheidsbijeenkomst, alsjeblieft, geen holle woorden. LinkedOut.

Op de divan aan het Spaarne dwaal ik door de wildernis. En thuis ga ik op mijn handen zitten, verdwijn ik in het grauwe alledaagse, op de bank, op het net. Een maandenlange sedatie, of een herstel?

♣

Het is warmer dan ooit. Ik lig ijlend in een hut op de klipper Ambulant, zeilend door mijn gestapelde verlies. Ik doe mijn eigen eilanden aan. Zwak zak ik weg in het slijk van het wad, waar het donker wordt. Mijn hart wordt zacht en huilt.

Met die rugzak fiets ik terug naar de oppervlakte. Bronkhorst en weer terug, op een dieet van oude patronen en pannenkoeken.

♣

Nog een ontsnapping, nu naar Rome. Paus en pasta, engelen en ijs. En dan de wandelschoenen aan, genieten en afzien in de heuvels van Umbrië. De mist trekt op, maar eenvoud is nooit gemakkelijk. Of constant. Toch, het is iets, een begin?

Ik klim terug op de racefiets, rijd schema’s richting Halfweg en de duinen. Lees over bossen en beschaving, over het noorden verliezen. Denk na over wat we niet zien en wat we niet willen zien. Men zegt dat redding altijd van de randen komt.

♣

Rouw is hard werken, maar samen is het lichter. De rouwgroep verschuift mijn perspectief, zoomt uit naar mededogen. Een metamorfose krijgt vorm, al weet je dat op dat moment nooit helemaal zeker.

Het leger van Cortisolië houdt intussen kranig stand, met luchtsteun van de smartphone. Krampen in mijn bovenbenen, modder in mijn hoofd. Regelmatig uitgestelde offensieven. Lege barakken en munitiegebrek. Grijze lucht.

♣

Stilte, aan de rand van de Jadebusen, kalm genieten met mijn tweede liefde. Het wordt tijd om dit verhaal achter me te laten, mijn aandacht weer aan de wereld te geven.

Maar ik weet: de terugkeer naar de universiteit gaat me ook terugduwen in het gemis van jou. Mijn tweeling-onderzoeker, mijn sparring partner. En het is vooral dat gemis dat nog altijd klooit met mijn concentratie. Hireath…

Dus ga ik bodems leggen, in en door andere ogen kijken, handen vasthouden. En geduldig en hard aan dromen werken. Met gebalde vuisten, via de zenuwbanen van mijn eigen gevoeligheden, in plaats van die van anderen.

Ik was altijd al Buitendijks.

♣

Foto’s: (c) 2018/9 Buitendijks