ADVENT

Deze tijd zou een toeleven naar Kerstmis moeten zijn. Zo heb ik het lange tijd juist niet ervaren: het dagelijkse leven is altijd door geraasd tot kerstavond, gevuld met werkdeadlines, kinderactiviteiten, strooptochten langs winkels en andere druktes. Sinds negen jaar is daar een gat in het bestaan bij gekomen. En hoezeer ik het ook wil vergeten en probeer, mijn twee weken voor kerst vinden plaats op de koude grond van het leven. Aan de oppervlakte wervelt het van decemberstress, maar ondertussen voel ik het in mijn lijf, mijn hart en mijn hoofd.

Natuurlijk is dit jaar anders: voor mijn gevoel wordt iedereen teruggezet op die koude grond. Vanavond worden waarschijnlijk maatregelen aangekondigd die het sociale leven gaan beperken en van kerst een gemankeerd samenzijn maken. Een feest van verlangen naar. Een ‘in plaats van’-tijd, een periode van ‘jammer, maar het is niet anders’.

Ook mij doet dit verdriet. Ik denk bijvoorbeeld aan mijn schoonouders in Antwerpen, die we al zo lang missen en vice versa. Schermpjes zijn geen vervanging voor omhelzingen, het glas klinken, elkaar in de ogen kijken. Ik denk aan mijn andere schoonouders, in Duitsland, die al jarenlang, vooral tussen kerst en nieuwjaar, een rustpunt vormen in het woeden van mijn wereld. En ik denk aan mijn eigen familie, aan thuis, ook op afstand.

En toch vraag ik me af wat deze rare tijd ons wil vertellen. Ik voel ook een verlangen naar nog iets anders dan alleen het gezelschap van mijn naasten. Ik voel een onbedaarlijke neiging het razende, wild slingerende tempo van onze samenleving af te willen remmen. Om het doorlopende bombardement aan indrukken, prikkels en impulsen te neutraliseren, al die pretenties, drukmakerijen en meningen te smoren in gezonde verveling en diepe stilte, en ons land, onze leefwereld, al is het voor een week of drie, te omgeven met een dikke, dempende laag sneeuw. Het zou ons goed doen, denk ik. Voor ons hoofd en voor onze wereld.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik drie weken virale lockdown graag had willen omruilen voor drie weken zware sneeuw. Ik mis de winter. Ik mis het teruggeworpen worden in een tragere wereld van knisperende voetstappen, zichtbare adem, een zoemend kacheltje en een kop warme chocola. Een wereld die terug duwt, me op mijn plaats zet, dingen in perspectief plaatst, door te toveren met zon, gedempte geluiden en ijskristallen. Door volstrekt en ondoordringbaar anders te zijn.

De winters die gaan komen zullen waarschijnlijk warm en sneeuwvrij zijn. En daar hebben we, uiteindelijk, zelf de hand in: of we ooit nog een echte winter zullen beleven in Nederland gaat, net als bij corona, niet over schuld, maar over een gezamenlijke verantwoordelijkheid.

Misschien iets om over na te denken, tijdens de komende lockdown?

#makewinterwhiteagain

♣

Foto: Ardennen © Buitendijks 2019