DROOM

26 januari 2021

Vanmorgen werd ik vroeg wakker, ver voor de wekker. De droom die ik net had verlaten echode na in het donker.

Het is hoogzomer en ik ben thuis, in de Streek, en toch ook weer niet. Ja, er staan typische stolpboerderijen, met grote bomen. Schuurtjes, verder van de weg, met rommelige vlierbosjes eromheen. Kleine arbeiderswoninkjes, langs smalle slootjes. Ik herken de huizen van de buren, maar afgezien van de bebouwing en de weg lijkt alles een groene weide – een mals en frisgroene vlakte zo ver als het oog reikt. En ergens langs de weg staat een klein huisje, met houten vloeren en donkere hoekjes en bakstenen, waar ik woon. Mijn lief is er even niet: ze is op tournee. En ik loop over de velden naar de weg en naar huis, ergens in de avond. Ik voel de koelte van het gras onder mijn voeten en de late warmte van de ondergaande zon.

Dan springt er opeens een gorilla door het raam van de buren naar buiten, met een grote klauwhamer in zijn hand. Na een paar luide brullen rent hij van de weg af, het land in, naar een grote schuur, waar hij met de hamer begint te gooien. Terwijl meerdere ramen en muren sneuvelen maak ik haast, weg van het geweld, terwijl ik de oude buurvrouw toe roep dat ze naar binnen moest gaan, deuren dicht.

Zelf loop ik snel door, om de grote groep buren te waarschuwen die iets verderop in het gras op een groot aantal klapstoeltjes een soort van openluchtcafé houden. Het is er erg gezellig, met een luide tv, een dj met een ouderwetse grammofoon, en een tap omringd door gammele tafeltjes vol met glazen – niemand lijkt zich bewust te zijn van het gevaar. Ik probeer het ze te vertellen: “een gorilla, met een hamer, daar bij de schuur, snel, naar huis!” Maar de meesten luisteren niet eens, en diegenen die me wel horen lachen hard, nemen nog een slok van hun bier, en kletsen verder.

Beseffend dat ik ze niet kan overtuigen loop ik naar huis, waar ik via de schuur achterom de woonkeuken binnenga, de deur goed achter me sluit en de trap beklim, om vanuit het dakraam te zien wat er gaat gebeuren. Eenmaal op mijn post zie ik dat de gorilla op een zwarte racefiets (!) is geklommen, en zwalkend en zwaaiend met zijn hamer, maar toch verbazingwekkend snel, terug fietst naar de weg, in de richting van de zingende en drinkende buren. En dan word ik wakker.

Er gebeurt veel momenteel, met de familie, met de pandemie, met ons landje, met mij, op het werk en in mijn hoofd. Op 17 maart gaan we stemmen. Er is een virus, er is een avondklok en er zijn rellen. En dat komt er uit als een gorilla op een zwarte racefiets, die mijn thuis bedreigt met een klauwhamer.

Logisch toch?

♣

Foto: h3.nl