WEST-MIDLANDS – LANDSCHAP EN VERBEELDING

Soms wegen ideaalbeelden zwaarder dan wat je concreet voor je ziet. Ik heb dat in de vallei van de Severn, tussen Birmingham en Gloucester. De benedenloop van Engelands langste rivier meandert hier naar zijn brede monding. Eeuwenlang heeft de mens hier net als de rivier zijn sedimenten afgezet in de rodige klei van de valleien en het scherpe zandsteen van de heuvels. Wat beklijft is vooral een idee: het landschap laat zich hier gewillig kneden tot een Engeland van de geest.

Concrete geschiedenis is er overigens genoeg. Op de hoger gelegen delen vind je nog de resten van heuvelforten uit de IJzertijd. Na deze krijgers kwamen de Kelten, toen de Romeinen, aangetrokken door de vruchtbare grond en transportmogelijkheden van het grotere rivierenstelsel. Het land en de rivier brachten de bewoners ook in de middeleeuwen voorspoed, en een stevige basis voor ons ‘idee van Engeland’: typisch Engelse country cathedrals, markstadjes, oude kuuroorden. golvende akkers en velden omgeven door bomenlanen. Voeg daarbij de latere manors, de afgelegen parishes en parsonages, de bossen en de haast kitscherige oorspronkelijkheid van de nabij gelegen Cotswolds en je hebt de kwintessens van het Engelse landschap te pakken.

Natuurlijk, ook de industriële periode drukte zijn stempel, met zijn Georgian werkhuizen en zijn stalen constructies, vooral in de richting van Birmingham. Maar toch lijkt men hier al eeuwen het goede leven te leven, temidden van tuinen en boomgaarden, aardbeien en asperges. En dat dat een fictie is hoort er eigenlijk alleen maar bij – vormt er misschien wel de kern van. In ons ‘idee van Engeland’ is de werkelijkheid namelijk ondergeschikt aan de fantasie. Het is dan ook niet voor niets dat hier de wieg van William Shakespeare stond; het is niet voor niets dat hij juist Arden Forest koos als locatie voor zijn pastorale komedie As You Like It.

In mijn kast staat een boek over het Engelse landschap, waarin men de regio beschrijft als een ‘historische laagjescake’. En zo zou je het inderdaad kunnen zien, ware het niet dat deze cake nogal fragmentarisch en rommelig zou zijn. De overblijfselen van het verleden vertellen namelijk maar een deel van het verhaal van het landschap en van het ‘idee van Engeland’ dat daar zo nauw mee is verbonden. De rest mogen we erbij fantaseren. Oftewel: er zijn genoeg historische krenten, maar je mag de cake zelf bakken. En volgens mij bak je dan geen laagjescake, maar eerder “spotted dick”.

Het maakt in wezen niet uit: ook spotted dick misstaat niet op de High Tea van de anglofiel.

Foto: http://kateandtoms.com/houses/cotswold-edge-house/more/