Spoken besproken

Een goede vriend bleek het werk van Hussem prachtig te vinden, terwijl ik het nogal had afgebrand in mijn tekstje. Daarom: op herhaling.

Wat is het moeilijk en tegelijkertijd mooi om te proberen uit te drukken wat een schilderij met je doet. Je begeeft je immers naar de randen van de taal, naar het domein van emotie, ideeën en Mijn vriend verwoordde zijn indruk van Hussem’s schilderij ongeveer zo: het voelt alsof het abstracte lijnenspel een beweging met hem aangaat, naar een soort doorlopende, pulserende diepte. En daar werd hij stil van.

In zo’n meditatieve interpretatie van het doek kan ik mee, of althans, ik kan me redelijk voorstellen dat het zo kán werken. Mooi hoe anders dat kan werken voor een ander, en gelukkig maar. Maar voor mij werkt het doek niet zo, en in mijn zoektocht naar een verklaring kwam ik dichterbij wat ik werkelijk bedoeld heb. Geconfronteerd met de abstractie van Hussem krijg ik het idee dat ik vrij dwingend wordt gevraagd in de wereld van zijn abstractie c.q. zijn eenvoud te stappen, en me er aan over te geven. Zo voert het me weg van de werkelijkheid, naar het eigen, speciale wereldje van het doek. Het staat in die zin tegenover me, als een soort doodlopende steeg, en ik heb geen idee wat ik met die steeg aan moet. Nogmaals, zo ervaar ik het.

Het doek van Armando daarentegen bevraagt de werkelijkheid waar ik deel van uit maak en die ik, net als Armando, wil begrijpen of ervaren. Armando staat niet tegenover me, maar naast me. Hij laat me kijken naar die gekke wereld, die meer is dan we denken, op een andere manier, zonder dat dat dé manier is.

Zoiets dus.

♣

Bronnen: zie Spoken, 15-10-2019